Cukrzyca typu 2 jest istotnym czynnikiem ryzyka chorób układu krążenia
Dowiedz się, jak zapobiegać cukrzycy, jak się ją diagnozuje i jakie zagrożenia się z nią wiążą.
Cukrzycę rozpoznaje się, jeżeli więcej niż jedno badanie wykaże, że poziom cukru we krwi jest wyższy niż przewiduje norma. Prawidłowy poziom glukozy na czczo nie powinien przekraczać 126 mg/dl, a po posiłku 200 mg/dl. W razie wątpliwości przeprowadza się test doustnego obciążenia glukozą. Polega on na wypiciu glukozy, a następnie zbadaniu reakcji organizmu (poziomu cukru we krwi) po dwóch godzinach. Jeśli poziom cukru jest wyższy od normy po dwóch godzinach, diagnozowana jest cukrzyca. Jeśli wynik jest normalny, można wykluczyć cukrzycę. Lekarz może także zlecić badanie hemoglobiny glikowanej A1c (HbA1c), która odzwierciedla średnie stężenie glukozy we krwi w dłuższym okresie. Jeśli jej stężenie okaże się większe niż 6,5% (48 mmol/mol) może to oznaczać występowanie u pacjenta cukrzycy.
Istnieją dwa typy cukrzycy: typ 1 zazwyczaj występuje w dzieciństwie i charakteryzuje się tym, że organizm chorego nie wytwarza insuliny lub wytwarza jej zbyt mało; z kolei przy cukrzycy typu 2 poziom insuliny jest prawidłowy lub wysoki, ale organizm opiera się jej działaniu. Ten typ cukrzycy występuje w wieku dorosłym.
Dziewięciu na dziesięciu pacjentów z cukrzycą ma cukrzycę typu 2, która średnio skraca życie o dziesięć lat. Zmniejsza również liczbę lat życia w dobrym zdrowiu z powodu wczesnych chorób serca lub nerek. Cukrzyca typu 2 jest chorobą cywilizacyjną, której ryzyko wystąpienia jest silnie związane z brakiem aktywności fizycznej i otyłością, a także z mniej zdrową dietą.
Cukrzycy typu 2 można uniknąć, prowadząc aktywny tryb życia, stosując zbilansowaną dietę i utrzymując zdrową wagę.
U osób chorujących na cukrzycę ryzyko wystąpienia choroby serca na przestrzeni życia jest 2–4 razy wyższe. Wszystkie osoby z cukrzycą należy zbadać pod kątem obecności choroby serca.
